Weekendje Kenia – Kennismaken met Afrika ondernemer Charles Witlox die 3 jaar geleden een off the beaten track reisbureau is gestart en grootse plannen heeft voor de toekomst zoals hij het noemt, reizen die streven naar het echte avontuur. Dat Charles daadwerkelijk begrijpt wat hij doet zou ik dat weekend in levenden lijve ervaren.
Het gehele weekend zijn we achtervolgd door een 3-koppige filmploeg die een avontuurlijke mini-docu van het ab Actis bezoek hebben gemaakt.
Zie de film hier:
Half slapend en handjes schuddend maakte ik kennis met het team, waaronder reünist Robert Blom, die een paar maanden bij Charlie werkt als interim manager. Na een sterke bak en een snelle hap van de vrolijke tonnetje ronde kok Amir werd het avontuur ingezet. Maar niet met volle vaart: Nairobi is een groot verkeersknelpunt en van A naar B komen is een opgave. Gelukkig heeft Charlie hier de oplossing voor: zijn vloot aan motoren gebruikt hij om de vastgelopen verkeersaders te trotseren, maar dienen primair voor zijn nieuwe business: Charlie’s Motor Safaris: motortochten over de savannen van Oost Afrika, in het leven geroepen voor de avontuur lustige mannen jaarclubs.
Met slechts een enkele botsing kwamen we aan in downtown. Het leven is hier druk en chaotisch, het imponeert: als mieren krioelen de honderden mensen door elkaar heen en de matatu’s – gepimpte bussen met dikke muziekinstallaties, spoilers en andere maffe toevoegingen – scheren je voorbij. Charles heeft matatu city tours ontwikkeld naar donkere uithoeken van de stad: “Daar waar toeristen niet gaan is waar de stad echt leeft!” Iedereen begroette elkaar met een glimlach van oor tot oor en het centrum barst van de levendigheid. Al snel werd ik aangesproken met “Mzungu”, Swahili voor verdwaalde, doorgaans de manier waarop blanke toeristen worden aangesproken. Na een korte ontmoeting met de zelf betitelde neef van Barack Obama, gingen we een kopje koffie doen om het een en ander door te nemen.
Met een kop heet water met wat Nescafe poeder had ik de kans Charles het hemd van het lijf te vragen. Ik vraag hem over zijn start in Afrika en waarom een reisbureau. Hij vertelt over een reis die hij ooit maakte met zijn familie, van safari lodge naar safari lodge. Na een jaar in Afrika te hebben geleefd realiseerde hij zich: toeristen zien NIKS van het echte Afrika. Dit werd zijn specialisme: off-the-beaten-track tailor made reizen. Met het senaatsbier nog in de vetrollen zocht hij het dichtbij huis: lustrumreizen voor studenten en “ouwe lullen” is zijn main business. Verbroedering middels Afrikaans avontuur heeft hij tot een kunst verheven.
Familiereizen heeft naast lustrumreizen zijn focus! De vader van Charlie, reünist Charles Witlox sr. (1974), houdt ook van reizen en zet de familie tot op de dag van vandaag op het vliegtuig naar verre buitenlanden. Familiereizen zijn er met de paplepel ingegoten en hij vertelt kundig dat de perfecte familiereis in de basis niet veel verschilt van een lustrumreis: ook hier is het belangrijk dat iedereen weer dicht tot elkaar komt, er ook tijd is voor een glaasje bier, en dat gezamenlijk avontuur verbroedert. Hij benadrukt dat zijn reizen meer omvatten dan rauw avontuur, op motoren crossen en geiten slachten. Balans: een reis heeft balans nodig, het blijft tenslotte een vakantie.
Na de drukte van het centrum was het tijd voor ontspanning. Charles blijft graag bezig en vertelt mij hoe hij een paar maanden geleden zich heeft gespecialiseerd in golfreizen in Oost-Afrika en Zuid-Afrika. Nu wilde hij mij laten zien hoe mooi, en onontdekt, het golfen hier kan zijn. Ik ben zelf geen golfer: af en toe loop ik een rondje op de Pan om op de 12e hole een haring te happen en een jenevertje te drinken met de mannen van Sphaerinda, dus ik was benieuwd naar de Keniaanse ervaring. Het verschil tussen het opgefokte stadscentrum en de rust van de golfbaan is indrukwekkend, en illustreert ook de schrille contrasten van een typisch Afrikaanse metropool. Golfen in Kenia was vanaf het eerste moment heel anders dan op de druilerige Nederlandse vlaktes. De impala’s en zebra’s staan op de green en na de 2e hole een dik half uur gezocht te hebben naar mijn bal, was ik er toch echt zeker van dat een aap er met mijn bal vandoor was gegaan. Na Charles alle hoeken van de baan te hebben laten zien, hebben we onze avond afgesloten in een lokale Keniaanse choma zone (bbq kiet) met een gegrilde geit en een goed aantal Tusker biertjes.
Dag twee brak aan. Nu ging het echte avontuur beginnen. Vroeg vertrokken we met een grote Landrover richting Amboseli, een natuurpark – beroemd en berucht om de densiteit van olifanten – aan de voet van de Kilimanjaro in Tanzania. De rit daarheen was al bijzonder: racend door het uitgestrekte landschap op een smalle tweebaansweg (de Keniaanse variant van de ‘snelweg’ geloof ik), met links en rechts de matatu’s en motoren die je met gewaagde manoeuvres voorbij scheuren. Een ingeburgerde Charles deed vrolijk mee en zwaaide naar politieagenten die hem probeerde neer te wuiven. “Dan willen ze wat geld zien. Je kunt beter gewoon lachend terugzwaaien en je voor naïve mzungu houden”.
Aangekomen bij de grenzen van het park werd de Landrover ingeruild voor, wederom, de motor. Zelf heb ik nog nooit motor gereden en ik had mijn moeder beloofd dit ook nooit te doen aangezien motorrijders hofleveranciers voor donororganen zijn. But this is the heart of Africa – dus na een korte les op de motor scheur ik door het mulle zand achter Charles aan. De ervaring – hoe cliché het ook klinkt – is magisch: scheurend over de savannen, geflankeerd door andere motoren, olifanten en struisvogels passerend, met de machtige witte toppen van de Kilimanjaro op de achtergrond. Charles is duidelijk trots op zijn motor safari business: dit is volgens hem ‘the way to go’ als het aankomt op het ontdekken van Afrika. Motor safari’s is niet voor niks een van zijn beste producten, hij noemt de ervaring onevenaarbaar en: “… op bepaalde plekken kom je anders niet”. Dit werd duidelijk toen we naar een paar uur op de motor aankwamen bij een afgelegen Maasai dorp.
Charles heeft aan zijn reizen van de afgelopen jaren een aantal Maasai vrienden overgehouden die hij regelmatig bezoekt, soms met cliënten. Hij vindt dat je voorzichtig moet zijn met toerisme en stammen, de interactie moet natuurlijk zijn en het moet geen geforceerd showtje zijn. De Maasai die hier leven kwamen Charles verwelkomen met een warme knuffel en gingen rustig door met het leven van alledag. Een hoogbejaarde krijger kwam naar ons toe geschuifeld om een Tusker biertje met ons te drinken. Na de borrel was het tijd om het diner voor te bereiden: ik mocht een geit uitzoeken, die ik liefkozend Karel noemde. Gezien ik een student Medicijnen ben, had ik ook de eer om Karel de geit van zijn leven te ontdoen. Dit deed ik aarzelend en toen ik duidelijk stukken eetbaar vlees aan het verspillen was werd het Masai mes abrupt uit mijn handen gerukt. Terwijl de zon achter de Kili zakte werd Karel aan spiezen gerijgd. De avond werd beëindigd met een taaie geitenpoot, een paar flessen whiskey en een groot kampvuur.
‘s Ochtends de tent uit kruipend prijkte de Kili alweer in de ontwakende Afrikaanse zon. De dag werd ingezet met een Masaai ontbijt: chai, chapati en een mandazi en met een goede meelbal in de maag was het tijd om verder te rijden naar de poorten van Amboseli national park. Met de Landrover gingen we op safari: hordes olifanten, wildebeesten, waterbuffels en hyena’s passeerden de grote telelenzen van de filmploeg. Golfen, motorrijden en off the beaten track: de klassieke safari mag uiteraard niet ontbreken in Kenia.
Na een paar uur waren we voldaan met het assortiment aan exotische dieren: smerig, riekend en met zand en stof in ogen en oren werd wederom de Afrikaanse smerigheid ingeruild voor de luxe en weelderigheid in een chique resort. Dit resort illustreerde wat Charles bedoelde met de typische safari reis. Het type dikke volgemopte toerist loopt hier dagelijks de ronde ‘buffet, zwembad, safaribus’ – zonder echt wat van Afrika te zien. Maar zoals hij al zei: balance is key: de duik in het zwembad voelde als een wedergeboorte na een nacht in de bush. Het einde van het weekend was in zicht.
Nog een laatste vraag aan deze jonge zakelijke avonturier voordat ik op het vliegtuig spring: “Waar zie je jezelf over 5 jaar?” Charlie: “De tent in Kenia draait op volle toeren: jaarclubs, golfers, families, ze gaan een nieuw soort reizen beleven en het echte Afrika zien. Ik ben ergens anders op het continent te vinden, een ongerept land als Angola of Congo, onbereisbaar, van steden tot jungle, ruig tot op het bot. In dit soort landen is alles buiten het gebaande pad, er is geen pad, de uitdaging is om een pad te slaan, dat zonder infrastructuur, betrouwbare partners, activiteiten of accommodaties. Het lijkt me fantastisch om de hele chain aan te leggen. Hiervoor heb ik waarschijnlijk investeerders nodig… Reünisten met een vol kussen zin in wat avontuur?”
