Het is al donker en we komen aan bij onze half-open, rietgedekte villa middenin een Keniaans wildpark(!). Buiten knappert een vuur en de barbecue wordt aangevlamd. Hé, kouwe pilsen! Is dat even toevallig. Hadden we net zin in! We could get used to this.
Het is een mooie plek om verhalen van de lokale rangers te horen, over het park om ons heen. Over de berg die we gaan beklimmen. Over de dieren die hier rondom ons verblijf lopen. Over de noodzaak van schrikdraad om ons tuintje…. Wat ritselt daar in het struikgewas?! Komt die veel te dure zaklamp van de Bever Sport toch van pas.
Bij het ontbijt worden de mannen van de jongens gescheiden. Een paar krakkemikkige knieën en borrelende buikjes blijven op het balkon ‘op de uitkijk voor wild’. De andere helft gaat een rüchsichtloze beklimming van Mount Kasigau tegemoet. We slingeren tussen imposante, alleenstaande bergen door totdat we aankomen bij het einde van een vallei. Rechts een steile rots met een bebost kruintje; dat gaan ze toch niet menen? Gelukkig. Ook al is deze lustrumreis een mannenvakantie, ‘Snake Mountain’ hoeven we niet te beklimmen. Is overigens ook schier onmogelijk.
Mount Kasigau beklimmen is daarentegen niet onmogelijk, maar is geen wandeling die je van wegwijzer naar wegwijzer doet. Recht omhoog is de snelste weg. Gelukkig zitten we nog vol overmoed en durft niemand daar iets tegenin te brengen. Is ook logisch, als twee kwieke rangers met groene baretten achterop lopen en de gids met zijn zondagse loafers(?!) net bij zijn vriendin lijkt weggeslopen. Ons hoor je dus niet piepen.
We klimmen over warm, stoffig rood zand, via rotsige paden, kruipen door dichte, lage begroeiing, op handen en voeten. Mooi uitzicht. En ineens lopen we op een zachte, mosachtige grond onder hoge bomen van het regenwoud, om ineens bovenop een smalle top te staan. We lunchen, voldaan, terwijl we door de gaten in de wolken met het zonlicht mee naar beneden kijken, naar Afrika. “Hebben we dat serieus net gedaan?!”
De weg naar beneden gaat sneller. Dorst en zon geven ons vleugels. Aangekomen bij de villa kunnen we nog even duidelijk aanstippen wat het verschil is tussen de achterblijvers en de klimmer. “Nee joh, prima te doen. Pilsje?”
Na de uitgebreide barbecue begint het avontuur toch weer te trekken. Gelukkig is er nog een ranger (of guide) die een vrachtwagen tevoorschijn tovert om naar olifantendrinkplaatsen te rijden. Geen olifant gezien, maar wát een krankzinnige tocht met deze vrachtwagen door het holst van de nacht. Bij terugkomst knispert het avondvuur nog een tijdlang door, vlakbij het schrikdraad. “Wat hoor ik daar…?!”
Wil je ook met je vriend(inn)en op pad in Kenia? Check dan onze bestemmingen of experiences. Je kunt ook een bericht voor Charlie achterlaten via ons contactformulier.
